Zalig weer

Over het weer in het Kigoma kunnen we echt niet klagen. Het is momenteel regenseizoen. We kunnen ons dat in Belgie niet zo goed voorstellen, maar hier geniet een mens echt van de regen. De regens duren meestal niet lang, brengen verfrissing (we slapen nu ’'s nachts zelfs onder een dekentje!), de planten kunnen drinken, de omgeving wordt groener en het stof verdwijnt. Welkom regen!!!
Over het algemeen is de warmte hier echt wel draaglijk, ook in het droogseizoen, met temperaturen overdag van rond de dertig graden.Wat een verschil met Nicaragua waar je soms zweette zonder een stap te verzetten en niet kon slapen zonder een fan. In dat opzicht hebben we ons echt wel verbeterd!
Loes
PS: Misschien om eerlijk te blijven nog een klein minpuntje ivm de regen: de wegen worden een grote modderpoel! Dit mocht ik bijvoorbeeld zaterdag meemaken toen een in de modder geslipte bus de weg versperde. Onze chauffeur reed dan maar van de weg om er rond te rijden, en natuurlijk... zelf ook vast te geraken. Na een uurtje hard werk met behulp van een automatische optrekkabel vastgemaakt aan een boom en wij die duwden (en van top tot teen onder de modder zaten!), was de zaak opgelost voor ons...(God weet hoe lang die bus daar nog gestaan heeft)

Aanpassen geblazen

Zowel Stijn als ikzelf werken ongeveer uitsluitend met Tanzanianen. Dit maakt de ervaring zeker heel erg interessant en echt. Het risico van de ‘mzungu’ (buitenlander) in de ivoren toren is niet aan ons besteedt! Maar... het is natuurlijk ook wel helemaal niet gemakkelijk. Je moet hier niet een klein beetje geduld hebben, nee, je moet echt over tonnen geduld beschikken! Ik wil echt wel heel veel respect hebben voor de Afrikaanse cultuur en leren van hoe zij de zaken aanpakken, maar er zijn zo weinig voorbeelden van dingen die werken!
Het is alsof er zoveel elementaire schakeltjes van het systeem niet werken dat de motor nooit op gang komt, laat staan kan blijven draaien. Alles, maar dan ook alles is hier een uitdaging.
Vorige week ben ik vier dagen met twee consultants uit New York op stap geweest om onze projecten te evalueren. Dit zorgde soms voor erg pijnlijke confrontaties: de Amerikaanse mentaliteit van efficientie en gedrevenheid vs. de Tanzaniaanse denkkaders. Wat een kloof! En ik dan als bemiddelaar gevangen tussen de twee... Niet altijd ideaal...

Ons huis

We hebben besloten om in ons huis te blijven, want uiteindelijk niets gevonden dat echt veel meer de moeite is. Een aantal minpuntjes van het huis: het heeft een beetje onnozele structuur, namelijk een langwerpig blok. Het doet een beetje aan een school denken. We hebben een living, keuken, berghok, twee badkamers, en vier slaapkamers. Klinkt luxueus he! Maar je moet je er allemaal niet te veel bij voorstellen...
Zoals ik al vertelde, hebben ze helaas de waterpas vergeten boven te halen bij het leggen van de vloer, maar dat scheef lopen ben ik nu al gewoon. De verlichting is ook afschuwelijk: overal van die blekkende TL-lampen...
Het is ook een klein beetje ver van het centrum naar ons huis: ong. 2.5 km. over een asfaltweg vol putten en dan nog ong. 700 m naar boven op bumpy aarden wegje.
De tuin is niet echt groot, nogal woestijnachtig en hellend. We kunnen daar misschien wel iets aan proberen te doen, maar het lijkt me niet evident.
We hebben een soort terras van ongeveer twee meter breed over de hele lengte van het huis. Waarom hebben ze daar geen metertje bijgedaan??? Dan had je een prachtig, gezellig terras ipv de ‘gang’allures die het nu heeft... Maar we hebben wel een super zicht op het meer!
Toch nog een aantal pluspunten: het is proper en redelijk nieuw en goedkoop (130 euro/maand). Er is voorlopig altijd water (dankzij een extra 2000L tank als er geen toevoer is), en bijna altijd elektriciteit. Kigoma is trouwens niet aangesloten op het elektriciteitsnet maar heeft een immense stadsgenerator op diesel (je kan je al inbeelden hoe milieuvriendelijk dat is...).
De inboedel hebben we van Stefan (vorige huurder) overgekocht: meubels en elektrische apparaten. We worden overdreven verwend door Adolfina: ze zet '’s morgens het ontbijt klaar en ’'s avonds kookt ze heel lekker. Ik weet het, een beetje d’'r over, maar ja...
We hebben dus eigenlijk alles. Nu nog een beetje investeren in gezelligheid en het wordt zeker een leuk huisje!

Kigoma gewoontes

Tien dagen met af en toe felle regenbuien zorgen voor een grote verandering in het landschap in Kigoma. Alles wordt hier veel groener (er groeit zelf gras op die rode droge bodem, dat hadden we niet verwacht) en de mensen prepareren overal stukjes grond om mais te planten. De regen zorgt er ook voor dat het een stukje frisser geworden is, maar het blijven natuurlijk heerlijke zomertemperaturen.
Maar ik wou jullie in feite vertellen over een aantal typische Tanzaniaanse gewoontes. Eerst en vooral zijn er de eetgewoontes. Mensen eten hier zonder bestek, met hun rechterhand. Voor ze aan tafel gaan, wassen ze gelukkig hun handen. Er is altijd een lavabootje voorzien en in sommige eetplaatsen komen ze voor het eten met een kannetje water, zeep en een kom langs. Ze gieten dan dat water boven je handen zodat je ze kunt wassen. Wat een service! Van de rijst of de ugale (een soort meelbal, gelijkaardig aan de Italiaanse polenta) maken ze kleine balletjes en doppen die dan in hun saus�
Op straat zie je andere leuke gewoontes. Mannen lopen vaak handje in handje. Geen teken van homoseksualiteit, maar gewoon om te tonen dat ze heel goed overeen komen.
Groeten is ook heel belangrijk voor de Tanzanianen. Als je iemand tegenkomt ben je eerst vijf minuten zoet met te vragen hoe het gaat thuis of op het werk of met de familie. Je moet altijd 'goed' antwoorden. Later in het gesprek kan je dan misschien vertellen wat er op je lever ligt.
Zaken vervoeren zorgt hier ook voor fantastische beelden: vrouwen met vanalles op hun hoofd en dan vaak ook nog een kindje in een doek op hun rug, mannen met fietsen die volgestouwd zijn met allerhande grassen, casava, bidons met olie of water,... Vaak zie je die mannen vooral de fiets vooruit duwen in plaats van effectief te fietsen. Ze sleuren zoveel mee dat je er echt de berg niet op of de aardeweg niet doorgeraakt.
Een laatste iets is de uurtelling. De dag start voor hen om 0 uur 's ochtends wat voor ons in feite gewoon 6 uur betekent. Vijf uur voor hen is dus elf uur voor ons,... Een beetje wennen, maar in feite wel logisch, niet?

Stijn

De baas van de flikken

Respect tonen is extreem belangrijk in dit land. Dit was me al eerder opgevallen, maar vanmiddag heb ik toch een eerder sterk staaltje daarvan meegemaakt. De baas van de politie voor heel Tanzania kwam op bezoek naar Kigoma. En zoals het hoort moet zo een belangrijk persoon (!) offcieel gegroet worden aan de luchthaven. Wij moesten ook mee, want we werken nauw samen met de politie in ons programma voor ‘small arms and light weapons reduction’.
Afpraak om 13u30 met de hele delegatie die die gast moet gaan ‘groeten’ aan het politiekantoor om dan ‘in kolonne’ naar de luchthaven te rijden. De belangrijke mannen binnen de politie hebben duidelijk hun speciaal uniform aan voor ‘hoog bezoek’, een heel erg officieel ogend pak.
Belangrijke’ personen komen natuurlijk nooit op tijd, dus doden we nog een beetje de tijd aan de luchthaven met handjes schudden en mezelf voorstellen aan een aantal mensen die meewerken aan ons programma.
Tot eindelijk de baas van de flikken met z’n helicopter neerdaalt uit de hemel en begint aan de rij: een voor een handjes schudden met de delegatie van naar schatting veertig personen. Helaas was er juist een VN-vliegtuig aan het opwarmen die de ceremonie serieus verstoorde met z’n lawaai... Er worden nog verwoede pogingen gedaan om die piloten te waarschuwen dat ze hun motoren moeten afleggen, maar die lopen op niets uit. Dus blijft het bij handjes schudden en eens knikken. Daarna iedereen weer in zijn jeep en netjes in kolonne terug.
Amai, die Afrikanen kunnen er toch wel wat van. En ik mag me in mijn job nog aan een zak van die officiele toestanden verwachten met de overheid als belangrijkste partner van UNDP. Help!!!

Loes

Jacobson Beach 2

Jacobson Beach is nog steeds onze favoriete stek om te ontspannen. Zwemmen, frisbeeen en swahili studeren zijn onze voornaamste activiteiten aan ons strandje aan het Tanganyika-meer.
Ook slagen we er altijd in om uitgenodigd te worden voor lunch door de meest exotische personen. Na de filipino’s verbroederen we momenteel met een Omanese familie die ook in Kigoma woont. Ze maken heerlijk gekruide rijst met lekkere sausjes enz. Tweemaal al nodigen ze ons uit! Een mens zou zich er ongemakkellijk bij voelen, maar weigeren is uit d’n boze...Volgende keer zullen we een keer iets voor hen moeten voorzien.

Die Omanezen zitten in de oliebusiness. In de haven van Kigoma staan grote tanks waarvan de olie o.a. naar Congo geexporteerd wordt. Misschien zijn zij wel niet zo gelukkig met de komst van FELISA en de productie van biodiesel en voelen ze zich bedreigd in hun positie. We hebben al geruchten opgevangen dat er bepaalde mensen tegen de komst van FELISA zijn en mensen zouden omkopen. Dus misschien lunchen we elke week wel met de vijand... Stijn probeert in de gesprekken met die gasten zoveel mogelijk te benadrukken dat het een project is van kleine schaal. FELISA zal nu niet bepaald op korte termijn de lokale oliemarkt overnemen, zelfs al zouden ze willen... Maar zo zie je maar welke krachten allemaal aan het werk zijn...

Loes