H2O en electriciteit

Sinds een maand is het volle bak miserie op vlak van water en electriciteit. Onze stadsgenerator laat het afweten. Slechts 2 van de 9 motoren werken nog. Ze verdelen de stroom periodiek over de stad, op zich wel een solidair systeem. Helaas is het totaal onvoorspelbaar wanneer die komt en gaat. Zo steek je na lang werk juist je pizza in de oven en voila, daar gaat ie. Heel erg frustrerend. Ik geef toe, verwaarloosbaar met de problemen van de gewone mens in Afrika die helemaal geen electriciteit heeft. Maar voor ons er soms gewoon te veel aan...
En problemen komen nooit alleen, met het water is het net hetzelfde. We hebben daarom zwaar in emmers moeten investeren. Als er water is, alle hens aan dek om die te vullen. Als het regent, snel alle emmers onder het dak. Basic leven op en top dus.
Ons geluk kan dan ook niet op als het een keer voorkomt dat we over zowel water als stroom beschikken, dan is het echt zwaar feest! Of hoe een mens zijn behoeften en aspiraties herformuleert...

Top down

Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in dit land is de extreme hierarchie. Alles gebeurt zoooo top down. Het woord van de chef is heilig en wordt NOOIT in twijfel getrokken. Men wacht een order af van de baas voor men een stap verzet. Het is vaak zelfs onbeleefd om initiatief te tonen, want dan neem je de rol van de leider over! En zo blijft iedereen wachten en gebeurt er niets. Vreselijk!

Dit heeft me al talrijke conflicten opgeleverd met mijn huidige bazin. Ik (en waarschijnlijk geen enkele 'mzungu') kan niet functioneren in zo'n systeem. Het is zo tegengesteld aan alles waar we in geloven. 'Ontwikkeling' is onmogelijk zonder 'empowerment' van de mensen op alle niveaus zodat iedereen wat verantwoordelijkheid en initiatief opneemt en de boel vooruit kan. Dat weten we allemaal.

Maar dat is dus een geweldige strijd... die diplomatisch moet aangepakt worden want we raken hier aan fundamenteel ingebakken culturele elementen.

Loes

Op de boerderij…

Van tijd tot tijd trek ik naar onze boerderij (‘plantage’ klinkt zo koloniaal) om te kijken hoe onze plantjes groeien, of er goed werk verzet wordt en om de mensen te betalen. Een dagje boerderij is altijd een geweldige onderneming. Eerst rijd je anderhalf tot twee uur over 70 km op een aarden weg. De zichten over Lake Tanganyika zijn super.

Dan kom je aan de rivier de Malagarasi. Die rivier ontspringt in de bergen van Burundi vlakbij het meer, stroomt dan naar het noorden en vormt zo een heel deel van de grens met Tanzania, maakt een hele ommetoer en vindt dan toch zijn weg naar het meer. De Malagarasi neemt alle water op van een hele regio en stroomt behoorlijk snel. Aan de ene kant van de rivier ligt onze ‘nursery’ (in ’t Swahili ‘bustani’ oftewel ‘tuin’). In de nursery staan ongeveer 50000 mini palmboompjes klaar om volgend seizoen geplant te worden op ongeveer 350 ha (350 keer de markt van Brugge of een voetbalveld). Ik vind het een mooie tuin!

Onze boerderij ligt aan de overkant van de rivier en dus moeten we die rivier overgeraken. Gelukkig heeft de Tanzaniaanse overheid een prachtige gele ferry cadeau gedaan om mensen en voertuigen naar de overkant te brengen (twee jaar geleden ingehuldigd door de toenmalige eerste minister). Jammer genoeg blijkt het voorzien van diesel voor de ferry een groot probleem (corruptie, slecht management of gewoon geen geld om diesel te kopen?). Tot voor kort kon de ferry ons vervoeren mits een dieselbijdrage. Gisteren bleek een dieselbijdrage verboden. De ferry lag stil…

Enige oplossing: inschepen in één van de lokale kano’s die sneller en goedkoper (6 eurocent) oversteken. Eerst onderhandelen om een fiets mee te nemen zodat ik aan de overkant naar de boerderij kan fietsen. De vorige keer kreeg ik er een fietser bij en moest ik op het staantje zitten wat niet zo comfortabel was. Daarom wil ik nu enkel de fiets. Iemand laadt de fiets in de kano, maar blijkt dat er ook nog een moto (ik denk een 125 cc maar toch) in moet. Gelukkig duurt de overtocht maar vijf minuutjes want met de lonen van de mensen in mijn rugzakje wou ik toch niet kapseizen…

Na de overtocht een heerlijk fietstochtje naar Mahanga (zo noemen we het stuk land waar onze boerderij op ligt). Er zijn nieuwe palmboompjes en zonnebloemen geplant. Nu moet het nog beginnen regenen en dan kunnen we tegen juni mooie zonnebloempitten oogsten en olie van persen! De palmboompjes die moeten nog vier jaar wachten voor ze de eerste trossen met palmvruchten gaan dragen. Een investering voor de toekomst!