Een aantal eerste indrukken uit Kigoma…

We zijn hier nog maar een dag of drie en er is al veel te vertellen. Waar begin ik?

Pas in Kigoma werd ik onmiddellijk verwelkomd door maagproblemen. Na onze eerste maaltijd hier werd ik ‘s nachts wakker en moest alles er weer uit. De volgende dag ben ik grotendeels in bed blijven liggen en zo heb ik mijn eerste werkdag al moeten passen! Een dag later was ik gelukkig weer op de been met een eerste introductie op UNDP. Ik maakte kennis met alle collega’s van de VN-instellingen waarmee we samenwerken. Verder wat gepraat en een eerste planning gemaakt met Ludovicka, mijn Tanzaniaanse coördinator.
Het is al duidelijk dat mijn job geen hapklare brok zal zijn. Tot nu toe runde Ludovicka de coördinatie van het programma alleen. We moeten dus bekijken hoe we de taken kunnen verdelen, en daarbij rekening houden met allerlei gevoeligheden. Ik probeer nu zo snel mogelijk een beter zicht te krijgen op de situatie, zodat ik goeie voorstellen kan formuleren rond mijn werkinvulling.

Het programma dat we coördineren heeft de naam ‘strengthening human security through sustainable human development in Northwestern Tanzania’. Belangrijk om weten is dat we niet zozeer direct werken met de vluchtelingen zelf, maar wel met de ‘host communities’, de lokale gemeenschappen in wiens regio de vluchtelingen verblijven. Het programma werkt dus eerder structureel en wil via een integrale ontwikkeling de regio voorbereiden op een post-crisis-situatie: wanneer de vluchtelingen weg (of bijna weg) zijn en dus ook de enorme hoeveelheid internationale noodhulp verdwijnt.
Een ander element dat meespeelt is de kloof en de spanning tussen de oorspronkelijke bevolking die niet in aanmerking komt voor de humanitaire hulp voor de vluchtelingen, en de vluchtelingen zelf waarvoor gezorgd wordt. De lokale bevolking is evengoed erg arm en moet daarbovenop de extra druk tolereren die de influx van vluchtelingen creëert. Maar later meer daarover...

Een ander hoofdstukje is ons nieuwe huis. We verblijven voorlopig (of permanent, zoals we dat zelf willen) in het huis van Stefan, de Belg die Stijn vervangt op FELISA, het palmoliebedrijfje. Het mist een beetje gezelligheid en luxe (relatieve luxe, bedoel ik natuurlijk, want naar Afrika kom je natuurlijk niet voor de luxe!). Het is schots en scheef gebouwd waardoor je zeeziek wordt als je er in rondloopt, want geen enkele vloer is recht. Maar voor de rest is het best aangenaam met redelijk veel ruimte en een mooi zicht op het meer. Ik denk dat er, mits wat extra inspanningen, wel iets van te maken is.
Voor we beslissen om hier te blijven, kijken we nog eens rond wat er verder te krijgen is op ‘de huizenmarkt van Kigoma’.
Ook is ons huishouden zwaar vermenigvuldigd: we hebben een huishoudster ‘Adolfina’ die vanachter in de tuin in een huisje woont met drie kinderen en ‘een vriend’ en dan hebben we ook nog een bewaker. Ook allemaal bij het huis gekregen...

En dan Kigoma zelf... Jach, dat is alleszins nog een beetje wennen! Het is eerder een groot dorp dan een kleine stad... Maar we kennen hier dan ook nog bijna niets en kunnen dus nog niet echt oordelen. Het is nu het einde van het droog seizoen wat zorgt voor veel stof en een bruin uitzicht: helaas geen uitbundige tropische vegetatie, maar die komt misschien samen met de regen binnen een paar weken...